Manaslu (8163 m) – Nepal – voorjaar 2008

Nederlandse expeditie, zonder extra zuurstof. Oorspronkelijk doel was de berg Shisha Pangma (8013 m), maar 2 weken voor vertrek gingen de grenzen van Tibet dicht en moest het hele plan worden omgegooid. En werd besloten het klimteam te versterken met 2 lokale klimmers.
Klimteam: Henk Wesselius, Niels van Veen, Miriam Knepper, Lakpa Nuru Sherpa, Nuru Gyalzen Sherpa en Katja Staartjes (tevens expeditieleider), ondersteund door basiskamp-manager en fotograaf Menno Boermans
Route: normaalroute (noord-oostkant)
Resultaat: hoogste punt 7700 meter (13 mei 2008)
Compleet verslag: www.manaslu2008.nl
N.B. Een half jaar later was er de herkansing met als resultaat de voortop op 8130 meter (ned. primeur): zie Manaslu herkansing
Katja Staartjes maakte ism. organisator Mondiavisueel een theatervoorstelling over de dubbelexpeditie naar de bergreus Manaslu, de tour vond plaats in 2020/2022. Meer hierover: zie de pagina Theater lezing.

Manaslu – berg van de ziel

De Manaslu – ‘berg van de ziel’– is de op zeven na hoogste berg ter wereld, gelegen in een boeddhistisch en weinig bezocht stuk van Nepal. Eerdere pogingen door Nederlandse klimmers werden ondernomen door Bart Vos (solo in 1999) en door een expeditie met gids Robert Steenmeijer (2003).
Wel beklom een Nederlands team in 1964 een 7100 meter hoge subtop van de berg: de noordtop (ook wel Manaslu II genoemd), een spectaculaire prestatie. In 2008, toen het team de expeditie ondernam, was deze bergreus niet eerder met succes door Nederlanders beklommen.

Veerkracht

Katja: “Dat we in 2008 op deze berg terecht kwamen was min of meer toeval… Een achtduizender beklimmen met een klein en hecht Nederlands team dat was wel al jaren mijn droom. In maart 2008 is het zover: met een 5-koppig team staan we klaar voor de beklimming van Shisha Pangma in Tibet. Tien dagen voor vertrek ontstaan er echter onlusten in Lhasa (de Olympische spelen vinden die zomer plaats in China). Het lijkt erop dat de grenzen van Tibet worden gesloten, maar niets is zeker. Wat nu?”
Plan B wordt opgesteld voor de achtduizender Manaslu (8163 m). Er wordt als bezetenen gewerkt om in de resterende week alles over deze berg te weten te komen en een schaduw-website te maken. Eenmaal aangekomen in Nepal blijkt het inderdaad onmogelijk om Tibet binnen te gaan, zodat plan B definitief uit de kast komt. Dit betekent dat alles terplekke 180 graden om gaat: niet alleen de beklimming zelf, maar ook de logistiek. De honderden kilo’s bagage zouden voor Shisha Pangma per vrachtwagen tot vlakbij de berg worden vervoerd. Voor Manaslu ligt dat anders: 9 dagen te voet met dragers of via een helikopter.

Sterk team

Katja: “Naast Henk en mijzelf bestaat ons klimteam uit de ervaren klimmers Miriam Knepper en Niels van Veen, voor wie het de eerste keer wordt naar grote hoogte. Fotograaf Menno Boermans verzorgt de communicatie en ondersteunt ons vanuit het basiskamp. Het idee was om zonder verdere sherpa-ondersteuning naar Shisha Pangma te gaan. Maar met plotseling een geheel andere beklimming voor de boeg, besluiten we ondersteuning te zoeken bij Sherpa’s met ervaring op Manaslu. En zo wordt ons team uitgebreid met de klimmers Lakpa Sherpa en Nuru Sherpa uit Phortse, met wie wij in gelijkwaardigheid klimmen qua taken.”

Beklimming

“Na een acclimatisatietocht en de nodige improvisatie en organisatorische beproevingen arriveren we goed en wel in het 4800 meter hoge basiskamp. De weken daarna zijn er de gebruikelijke klimrondes, waarbij hoogtekampen worden opgezet om te wennen aan de steeds ijlere lucht. Alles loopt eigenlijk behoorlijk voorspoedig. En wat is de Manaslu een prachtberg!

Met twee andere ploegen bijten we op 12 mei de spits af voor de toppoging. We fixeren 500 meter touw in de steile wand boven 7000 meter, een tijdrovende klus met veel stilstaan in de kou. Het is dan ook laat in de middag als we arriveren op 7400 meter, om het hoogste kamp op te zetten. Niet ideaal als voorbereiding op een topbeklimming, waarbij rust en vooraf voldoende drinken van levensbelang zijn. Maar dat is niet de grootste zorg: het blijkt de gezondheid van een van onze teamleden, die onderkoeld is geraakt. Later die nacht blijkt het onhaalbaar om als voltallig team te vertrekken vanuit het hoogste kamp naar de top. Uiteindelijk besluiten we ons op te splitsen: 3 man omhoog, 3 man omlaag. Een deel van het team op de top zou topsucces betekenen voor de hele ploeg! Maar op 7700 meter wordt besloten om te draaien. Het lukt niet de energie volledig te richten op de top. Wat is dat hoogste punt waard wanneer de gezondheid in het spel is? De top van een achtduizender halen lukt alleen bij 100% focus en commitment. En als alles klopt. Dat is dit keer helaas niet het geval. Het gaat uiteindelijk om een veilige afdaling voor het hele team.

Koestering

Zeer teleurgesteld – maar wel allen gezond! – keren we terug in het basiskamp. Inmiddels zijn we teleurstelling te boven en koesteren we het ‘proces’ van deze expeditie; de improvisatie alles om te gooien, de indrukwekkende beklimming én de intense teamgeest. Het was een ultieme test: een team wordt nog meer op de proef gesteld als het niet lukt het beoogde doel te halen. Als het – zonder top – toch lukt om samen goed af te sluiten, dan is dat iets om trots op te zijn.”